Ik ben. Ik ben aan de vooravond van mijn mondeling examen ‘leerkracht secundair’, een examen waar één persoon me voor zowat de helft van mijn studiepunten zal beoordelen en dat op een uurtje.
Iemand vroeg me in een privébericht of ik ‘wakker’ ben. Mijn lijf slaakte een diepe zucht omdat ik daarover al wel eens gepeinsd heb, als vergelijkend cultuurwetenschapper en als Emanuel tout court.
Jij bent. Jij bent ver van mijn bed. Maar jij hebt ook geleden, jij en al je kinderen. Al eeuwen de speelbal – net door je grootte – van machtswellustelingen terwijl je kinderen evenzogoed als de onze liefde voelen en creatief zijn.
Het is midzomer en midsixties. Dat hoger onderwijs in ‘onze’ taal is volop voer voor oorlog in Leuven en aan de andere zijde van de oceaan is de nakende summer of love veeleer een radicaal antwoord op de oorlogsmisdaden van de natie in Vietnam.
Ik zit aan zee, een paar dagen bekomen want het lijf is diepmoe van heel wat zorgen. Terwijl de kinderen uitwaaien en zich druk maken over welke kwistaks ze moeten kiezen, niet eens wetende dat een go-car bij de natives zo heet, tuur ik tweehoog uit over de wolken en de golven.
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
