Gisteren trok ik de deur een allerlaatste keer dicht van mijn allereerste verhaal in 78 foto’s. Bijna 250 mensen bezochten en deelden hun diepe en oprechte emoties met me. 

Hun ontzettend persoonlijke ervaringen én appreciaties bleken heel dicht op de huid van mijn intentie, en dat voelde wonderlijk. Ik zag vrienden en andere zielsverwanten terug, sommigen na jaren, en ontmoette weer veel onbekenden. Uit het dorp en parking, uit Brussel, Gent en Limburg, zelfs Rotterdam. Een studente schrijft as we speak een opdracht over mijn expo.

Dankbaar.

De Gazet van Antwerpen trok er een volledige pagina voor uit en gaf als cadeau bovendien een heel integer artikel. Andere stille getuigen zijn de talloze kaartjes en de ruim 20 flessen wijn en bier die wachten om gedeeld te worden met hun gulle schenkers. Dito voor de 37 verkochte werken die het project in eigen beheer onverhoopt zelfs een klein beetje marge gaven voor volgende stappen. Zowel in de vorm van project #2 als samenwerkingen met programmatoren, een choreograaf en danseres, een andere fotograaf en nog een verrassing waarover later meer.

Dankbaar.

Een van mijn persoonlijke ervaringen is een absoluut herwonnen geloof in creativiteit, verbinding en maakbaarheid. Onderhuids was het in dialoog brengen van de vele en verschillende foto’s een ambitieus doel, want het is verbondenheid tussen lichamen. Die van mij, hen, jou. De oproep om deel te nemen aan het volgende project (start in de lente) is al bijzonder succesvol. Dan ontmoeten lichamen, thuisplekken en daglicht mekaar zonder labels maar onder de noemer intimiteit.

Dankbaar.

De allerdiepste indruk lieten de getuigenissen van bevrijding na, de verhalen van zij die zich blootgaven, het lijf maar bovenal de ziel. Hun verhalen leven verder in de foto’s, hun verhalen gaven verdieping en waren een meedogenloos schone leerschool voor mij.

Dankbaar.

Ontzettend dankbaar. Merci.