Jij bent. Jij bent ver van mijn bed. Maar jij hebt ook geleden, jij en al je kinderen. Al eeuwen de speelbal – net door je grootte – van machtswellustelingen terwijl je kinderen evenzogoed als de onze liefde voelen en creatief zijn.

Wij hier kennen je niet. Ja, Dostojevski en Kandinsky, Malevich en Rimsky-Korsakov, Antonov en Theremin … enzovoorts. Maar neen, jouw ziel kennen we niet. Verzustering hebben we nooit meegemaakt tijdens ons leven omdat onze geschiedenisboeken nog altijd denken in kampen. Zij en wij. Laten we samen herschrijven. Laten we dat boek nét als goede geuzen de naam Zij & Wij geven. Zij, de potentaten in alle landen. Wij, de burgers die liefde willen en een toekomst.

Laten we ons verenigen.

Laten we berusten en samen Russen worden, Belgen en Oekraïeners. Mensen met een solidaire middelvinger naar het grootkapitaal en de grootheidswaan.

Ik zie dat ook jij protesteert, vanbinnenuit. Courage daarmee, want in jouw wezen is dat gevaarlijker dan in onze veilige West-Europese zetel op een telefoon. De rode telefoon, die mag wel. Die berustte op gedegen diplomatie. Toen waren er nog grenzen, tussen Oost en West, maar vooral wat betreft fatsoen.