Iemand vroeg me in een privébericht of ik ‘wakker’ ben. Mijn lijf slaakte een diepe zucht omdat ik daarover al wel eens gepeinsd heb, als vergelijkend cultuurwetenschapper en als Emanuel tout court.

Toen god ons verlaten heeft, bleef de kleine mens met zijn grote verwachtingen verweesd achter. Eeuwen van cultuur kruipen diep onder de huid, of in de genen zoals de epigenetica langzaamaan blootlegt, heerlijk.

Maar dat millenia-oude verlangen naar zingeving enerzijds – na de dood de hemel – en superioriteit anderzijds – mijn god is warer dan de jouwe – dat heeft een diep gat in ons geslagen. Dat gat wordt hedentendage ingevuld door koopdrift, door racisme, door pretentie, door politieke romantiek, door god weet wat …

En blijkbaar ook door wakker zijn, excuses, wakkerder zijn dan anderen. Ik ben meer woke dan jij. Ik ben klaar voor a, b of c. Als jij a inziet dan zie ik zeker al b.

En dus werd ik geblokkeerd na mijn antwoord omdat ik woke/wakker zijn een grote uiting van ego vind, lees: de nood voelen belangrijker te zijn dan anderen want er is per definitie een trap van vergelijking en het is geen stairway to heaven.

Wakkerdam heeft ook nog geen enkel wereldprobleem opgelost maar misschien ben ik te moe om dat in te zien. Ik probeer deel te zijn van de natuur, liefde te hebben voor mijn kinderen en vrienden, en boos te zijn om zoveel onrecht met frustratie ook omdat ik er zo weinig aan kan doen. Meer zal het niet worden.

Is het al bedtijd?